Βία

Πολιτικές Κοινωνικής Πρόληψης της Βίας
www.tsigris.gr

Η βία αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της συγκρότησης των κοινωνιών και δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα κοινωνία χωρίς βία. Στις μέρες μας, όμως, η κατάσταση είναι σαφώς βεβαρημένη. Η αποθέωση της βίας και η διαρκώς αυξανόμενη προβολή της, η αποπροσωποποίηση των σχέσεων, η κοινωνική αναλγησία, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, ο ανταγωνισμός, η αποθέωση του ατομικού επιτεύγματος και η μοναχική πορεία χωρίς οράματα, στόχους και ιδανικά καθιστούν το σύγχρονο άνθρωπο ευάλωτο στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών.

Για μια ορθολογική πολιτική αντιμετώπισης της κλιμακούμενης βίας απαιτείται επαναπροσδιορισμός του ρόλου και της αποστολής της Αστυνομίας ως κατεξοχήν φορέα παροχής ασφάλειας, μεταρρύθμιση στην οργάνωση και τη λειτουργία της, αποκατάσταση των σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τους πολίτες και σαφής καταγραφή της πραγματικών διαστάσεων του φαινομένου που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε.

Αναφορικά με τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας των διωκτικών αρχών απαιτείται: 1) αλλαγή της νομοθεσίας αναφορικά με τη χρήση των όπλων, 2) προσαρμογή των διεθνών προτύπων στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της Ελληνικής περίπτωσης, 3) δημιουργία ειδικών ομάδων δίωξης με εξειδίκευση σε ιδιαίτερα εγκλήματα, 4) ενίσχυση των πεζών περιπολιών, 5) πάταξη της διαφθοράς και ενίσχυση των μηχανισμών αυτοκάθαρσης, 6) πρόσληψη επιστημονικού προσωπικού, 7) ορθολογική κατανομή του έμψυχου δυναμικού με βάση τις ανάγκες της κάθε περιοχής για αστυνόμευση, 8) ανανέωση και εκσυγχρονισμός της υλικοτεχνικής υποδομής, 9) εκπαίδευση του προσωπικού σε ζητήματα προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, 10) ενδυνάμωση της συνεργασίας των σωμάτων δίωξης της εγκληματικότητας και 11) δημιουργία κοινού θαλάμου επιχειρήσεων και συντονιστικού οργάνου διαχείρισης κρίσεων (βλ. Α. Τσιγκρής: “Αντεγκληματική Πολιτική για την Ελλάδα του 21ου Αιώνα”, εκδόσεις Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωνσταντίνος Καραμανλής”, 2003).

Υπάρχουν λύσεις για τον έλεγχο της αυξανόμενης βίας και εγκληματικότητας. Απαιτείται, όμως, πρώτα και κύρια μια πολιτική κοινωνικής πρόληψης και η απομάκρυνσή μας από το απόλυτα κατασταλτικό μοντέλο, το οποίο έχει αποτύχει διεθνώς.

Η κάθε κοινωνική οργάνωση έχει τα επίπεδα της βίας που της αξίζουν. Οι δείκτες των επιπέδων της βίας που παρουσιάζει μια κοινωνία στο χώρο και το χρόνο, αποτελούν την πλέον αξιόπιστη μονάδα μέτρησης των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας. Συνεπώς, προκειμένου να προληφθεί μια μελλοντική έξαρση της φαινομένων βίας θα πρέπει να καταβληθεί συντονισμένη προσπάθεια για τη μείωση των δεικτών κοινωνικής παθογένειας που ενδημούν στο σύγχρονο κόσμο.

Πρέπει, δηλαδή, να καταβληθούν συντονισμένες προσπάθειες για να μειωθεί η ανεργία, κυρίως των νέων ανθρώπων, να αυξηθεί το βιοτικό και το εκπαιδευτικό επίπεδο των πολιτών, να αναβαθμισθεί το κοινωνικό κράτος, να δοθούν ευκαιρίες στους νέους και να διασφαλισθούν τα μέσα για την επίτευξή τους, να επαναπροσδιορισθούν οι στόχοι της νέας γενιάς, να μειωθεί το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών, να αμβλυνθούν οι ανισότητες, να ενσωματωθούν οι κοινωνικά αποκλεισμένες και οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού. Πρέπει, δηλαδή, να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης.