Κρίση και Ευθύνες

Οικονομική Κρίση και Πολιτικές Ευθύνες
www.tsigris.gr

Καθημερινά επιβεβαιώνεται η ορθότητα της κριτικής που ανέπτυξε, έγκαιρα και υπεύθυνα, η Νέα Δημοκρατία έναντι της κυβερνητικής πολιτικής.

Η σύγκριση του τρόπου αντιμετώπισης της κρίσης μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Ιρλανδίας καταδεικνύει την ορθότητα της κριτικής μας:

• Η Ιρλανδία αντιστάθηκε, με πείσμα, ως όφειλε, στην προοπτική ένταξής της σε μηχανισμό στήριξης και στην υπαγωγή της στους όρους του ΔΝΤ. Αντιθέτως, ουδείς αμφισβητεί ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επεδίωξε μόνη της τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

• Η ιρλανδική κυβέρνηση δανείστηκε, ακόμη και με ακριβότερο επιτόκιο ώστε να αποφύγει την ένταξή της σε Μηχανισμό στήριξης καλύπτοντας εκ των προτέρων όλες τις δανειακές ανάγκες της ως τα μέσα του επομένου χρόνου. Η ελληνική κυβέρνηση αδράνησε με τρόπο εγκληματικό να δανειστεί, όταν ακόμη είχε τη δυνατότητα, μέχρι και τον Φεβρουάριο, και με πρωτοφανή αβελτηρία επέτρεψε η κρίση ελλείμματος να μετατραπεί σε κρίση δανεισμού.

• Η ιρλανδική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σκληρά τους όρους του δανεισμού της και κατάφερε να εξασφαλίσει 4 χρόνια χάριτος και 7 χρόνια αποπληρωμής. Η ελληνική κυβέρνηση απεδέχθη αμαχητί τους δυσβάστακτους όρους που της επιβλήθηκαν.

Επιπρόσθετα, αντίθετα με όσα έγιναν στην Ιρλανδία, στη χώρα μας ο φορολογικός συντελεστής είναι 20% στα αδιανέμητα κέρδη και 40% στα διανεμόμενα, θυσιάζοντας έτσι κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Από την άλλη μεριά, η ελληνική κυβέρνηση αύξησε το ΦΠΑ κατά 4 μονάδες μέσα σε 12 μόνο μήνες!

Επομένως τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Η Ιρλανδία έπραξε ότι μπορούσε για να αποφύγει το μηχανισμό στήριξης. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας έσυρε στο Μνημόνιο, μετά από σωρεία λαθών, ερασιτεχνικών κινήσεων και διασυρμού της χώρας. Δεν διαπραγματεύτηκε κανένα σημείο του Μνημονίου και κυριολεκτικά ακύρωσε κάθε ελπίδα για ανάπτυξη.

Σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της στάσης, καθώς ως κοινωνία είμαστε εγκλωβισμένοι στη δίνη της ύφεσης, της υψηλής ανεργίας, του πληθωρισμού και της ανασφάλειας για το αύριο.

Οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από τη συνήθη παραπλανητική παρελθοντολογία. Οι πολίτες τους έχουν, ήδη, «πάρει χαμπάρι».